•احقاف :
وَوَصَّیْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَیْهِ إِحْسَانًا حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا وَحَمْلُهُ وَفِصَالُهُ ثَلَاثُونَ شَهْرًا حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَبَلَغَ أَرْبَعِینَ سَنَةً قَالَ رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَعَلَى وَالِدَیَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْضَاهُ وَأَصْلِحْ لِی فِی ذُرِّیَّتِی إِنِّی تُبْتُ إِلَیْکَ وَإِنِّی مِنَ الْمُسْلِمِینَ
﴿ 15 ﴾ جزء 26
و انسان را[ نسبت ]به پدر و مادرش به احسان سفارش کردیم .مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنیا آورد .و باربرداشتن و از شیرگرفتن او سى ماه است ، تا آنگاه که به رشد کامل خود برسد و به چهل سال برسد، مى گوید> :پروردگارا، بر دلم بیفکن تا نعمتى را که به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته اى سپاس گویم و کار شایسته اى انجام دهم که آن را خوش دارى ، و فرزندانم را برایم شایسته گردان ، در حقیقت ، من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان پذیرانم.
And We have commended unto man kindness toward parents. His mother beareth him with reluctance, and bringeth him forth with reluctance, and the bearing of him and the weaning of him is thirty months, till, when he attaineth full strength and reacheth forty years, he saith: My Lord! Arouse me that I may give thanks for the favor wherewith Thou hast favored me and my parents, and that I may do right acceptable unto Thee. And be gracious unto me In the matter of my seed. Lo! I have turned unto Thee repentant, and lo! I am of those who surrender (unto Thee).
15. Et Nous avons enjoint à l'homme de la bonté envers ses père et mère: sa mère l'a péniblement porté et en a péniblement accouché; et sa gestation et sevrage durant trente mois; puis quand il atteint ses pleines forces et atteint quarante ans, il dit: ‹ Seigneur! Inspire-moi pour que je rende grâce au bienfait dont Tu m'as comblé ainsi qu'à mes père et mère, et pour que je fasse une bonne oeuvre que Tu agrées. Et fais que ma postérité soit de moralité saine, Je me repens à Toi et je suis du nombre des Soumis›.
سفارش بکردیم ما بربشر
نمائید نیکی به مادر. پدر
که مادربسی رنجها دیده است
که خودباربردست وزائیده است
که سی ماه کامل به زحمت دچار
بدادست شیرو ببردست بار
که تاطفل برسن رشدش رسید
چهل ساله شد نور عقلش دمید
پس آنگه سزد او گوید او برخدا
خدایا به من نعمتی کن عطا
که برخوان نعمت که بگشاده ای
من و والدین مرا داده ای
شوم شاکروشکر گویم مدام
به حمد ت گشایم زبان صبح وشام
مراکن موفق به کاری گران
که خشنودی توست درآن نهان
خود اطفال من رانکوکارساز
که برتومراهست روی نیاز
که تسلیم گشتم به آئین تو
مسلمان شدم . دین من دین تو .