مشاعره 116

مشاعره 116

دریاست مجلس دوست  , در یاب وقت ودریاب

هان ای زیان رسیده , وقت تجارت آمــــــــــد

حافظ

=

دریای لطف بودی  ومن مانده با سراب

دل آن گهت شناخت که آب  ا زسرم گذشت

هوسنگ ابتهاج - سایه

=

تورامن دوست می دارم خلاف  هرکه درعالم

اگر طعنه ست درعقلم اگر رخنه ست دردینم

سعدی

=

مرا برهرزمین کزدیده اشک لاله گون آیـــــــــد

دمد زانجاگل حسرت وازان گل بوی  خون آید

جامی

=

دریغ ودرد که تااین زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود ر فیق

حافة

=

دست آموز غم توست به ازاین دارش

که کسی قدر نداند دل یکتای تورا

یکتا

=

آفتاب آهسته بگذارد دراین غمخانه پای

تامبادا چون حباب از هم بریزد خانه ام

رهی معیری

=

مرا بسود وفروریخت هرچه دندان بود

نبود دندان  لابل جراغ تابان بــــــود

ناصرخسرو

=

د ست  ازان طره ی  دلبند نخواهم برداشت

که نیایبد به جزاین کاردگر ازدستـــــــــم

پارسا تویسرگانی

=

مرابشارت فردوس می دهد زاهــــــــــد

مگر به غیرسرکوی دوست جائی هست ؟

شوکت شیرا زی

=

کردآوری : م.الف زائر