مشاعره 184

مشاعره 184

تاصاحب فرزند نگردی نتوان یافت

درعالم ایجاد حقوق پدری را

صائب تبریزی

=

آنچه خوبی وجمال است به چشم دل من

بی جمال تو دلارام دلارانشــــــــــــــود

دکترطلعت بصاری

=

دلی که  نغمه ناقوس معبد تو شنید

چوکودکان زپی بانک هرجرس نرود

هوشنگ ابتهاج - ( سایه )

=

دم آخرکه مراعمر به سرمی آید

گرتوآیی به برم عمر دگر می آید

هلالی جغتائی

=

دماغ عالمی ازبوی زلف او چنان پرشد

که درصحن چمن خون ازدماغ ارغوان آید

کلیم کاشانی

=

دماغم ازخم میخانه تر نمی گردد

بگوکه باده صبا ازسبوی گل ریزد

محمدمعلم

=

دم زنم ازبی گناهی  گرچجه دانم پیش تو

بی گناهی نیز خود باشد گناه دیگری

عمران صلاحی

=

یادیاران قدیمم نرود ا زدل تنگ

چون هوای چمن ازیاد اسیران قفس

شهریار

=

سرنخ رشته ی دل حلاج

گره کور دا رها باتـــــــــو

قیصرامین پور

=

ساقیا باده  ی چون نا ربیــــــار

دفع غم را تو زاسرار بیــار

سعدی

=

گردآوری : م. الف زائر