مشاعره 207

مشاعره 207

تامی توان ازآیینه دست خورد نان

بهر چه خوشه چین ثریاشودکسی ؟

صائب تبریزی

=

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش

می سپارم به توا زچشم حسود چمنش

حافظ

=

شب عاشقان بی دل چه شبی درازباشد

توبیاکزاول شب درصبح بازباشد

سعدی

=

دوش می مردم وغم باد ل تنگم می داد

واپسین وعده دیدار به دنیای دگر

کمال اچتماعی

=

رضای خاطرمن دررضای خاطرتوست

توخواه عزت من خواه یاکه ذلت من

شهریار

=

نشود دیده ی من بازچو بادام به سنگ

بس که ازدیدن اوضاع جهان سیرم من

صائب

=

نشود فاش کسی آنچه میان من وتوست

تااشارات نظرنامه رسان من وتوست

هوشنگ ابتهاج (سایه )

=

تانپنداری من دیوانه رابی خانمان

خانه ای ازسنگ طفلان بهر خود برپاکنم

قانع شیرازی

=

مسند به باغ بر که به خدمت چو بندگان

استاده است سرو وکمربسته است نی

حافظ

=

یارب چه صورتی که زشرم تو آینه

گردید آب و ازکف آیینه دار ریخت

انورلاهوری

=

گردآوری : م.الف زائر