مشاعره 99

مشاعره 99

آشنایان همه دانند که درمدت عمر

بی می ومطرب ومعشوق دمی ننشستم

پارساتویسرکانی

=

مدارازمن دریغ ای ابررحمت گوهر خودرا

که من چون تاک صددست دعا در آستین دارم

صائب

=

مدارچشم نکوئی  چوکاربدکردی

ازآن که تخم  نکو حاصل نکو دارد

نیکوهمت

=

درمزرع وفای تو ازآب چشم خویش

تخم امید کاشتم اما ثمر نکرد

دفتری بختیاری

=

درمسجداست ویادزمیخانه می کند

بنگرکه درکجاست به یاد کجادلم

ابوالقاسم حالت

=

مدارغم که حقیقت نمی شود مغلوب

نگین جم به کف اهرمن نخواهد ماند

آزادی ( گلشن )

=

درمسجد ومیخانه خیال توگرآید

محراب کمانخانه ابروی تو سازم

حافظ

=

مدام خانه چشمم زآب دیده  خراب است

خراب چون نشود خانه ای که برسرآب است؟

نسیمی هروی

=

توای خیال دلخواه  زیباتری ازآن ماه

کزاشک شوق دادم یک عمر شستشویت

هوشنگ ابتهاج ( سایه )

=

توایستاده ومن خفته نیست شرط ادب

به روز مرگ مبادا به من نمازکنی

حسن بیک انسی

=

گردآوری : م.الف زائر

مشاعره 98

مشاعره 98

هرآن کسی که دراین حلقه نیست , زنده به عشق

براونمرده به فتــــــــــــــــــــــوای من نماز کنید

حافظ

=

درمدرسه تحصیل محبت نتوان کرد

این مساله علمی است که آموختنی نیست

لاادری

=

تواول کس نئی آری که عهد خویش بشکستی

جهان هرگز نبود ازمردم پیمان شکن خالـــــی

یوسف بخشی

=

یاوفاخودنبود درعالـــــــــــــــــــــم

یاکه کس اندراین ز مانه نکـــــــــــرد

سعدی

=

درمذهب طریقت خامی نشان کفراست

آری طریق رندان , چالاکی است و چستی

حافظ

=

یخ بسته ام چون قطب آری این چنین است

وقتی نمی تابی توای خورشید تابـــــــان

محمدعلی بهمنی

=

نتوانی اگر  ازپای کسی خارکشید

پای ازاین راه بکش تانشوی خارکسی

کمال اجتماعی ( گلبانگ )

=

یخ نزن رود معمائی من جاری باش

دل دریائیم آغوش پذیرادارد

محمدسلمانی

=

درمردم بی مغزسرایت نکند حرف

رنگین نکند باده گلرنگ کدو را

صائب

=

آشنا بی گهنم می کشد ازنرگس مست

چه تمنا درگر ازمردم بیگانه مــــــــــرا؟

همایون تجربه کارکرمانی

=

گردآوری : م.الف زائر

مشاعره 97

مشاعره 97

درماهتاب دوش خرامان همی شدی

ماهت بدید وچادرشب پیش روگرفت

امیرخسرودهلوی

=

توانگر گرشودمنصف , شوددرویش اگرقانع

دراین عالم نشان دیگر نماند بینوائی را

بینش

=

آشنابودم مرابیگانه خواندی بارهـــــــا

دعوی حق باخدایت می گذارم چاره چیست ؟

حسین توکل ( واله )

=

توانگری نه به مال است پیش اهل کمال

که مال تالب گوراست وبعدازآن اعمــــال

سعدی

=

لاله ساغرگیرو نرگس مست وبرمانام فسق

داوری دارم بسی یارب که را داور کنـــــــــــم

حافظ

=

مخندای نوجوان زنهاربرموی سپیــــــــــــدما

که ا ین برف پریشان برسرهربام می بارد

صائب تبریزی

=

درمجلس ماعطرمیامیز که مارا

هرلحظه زگیسوی تو خوشبوی مشام است

حافظ

=

توانم گفت مستم می کنی بایک نگه اما

حبیبا دردهجرانت به گفتن درنمی آیـــد

امید خراسانی

=

درمحفلی که خورشید اندرشمارذره ست

خودرابزرگ دیدن , شرط ادب نباشــــــــــد

حافظ

=

درمحیط جهل دانا زود تر گردد عَلَم

جلوه دارد بیشتر خط سفید اندرسیاه

ع - طلائی

=

گرد آوری : م. الف  زائر

ادبیات عرب 6

اگر دانا خطا کند افسوس میخورد واحساس ندامت میکند
اما اگر نادان خطا کند کلی فلسفه میبافد

ادبیات عرب 5

گاهی وقتها نا امیدی های مکررمان نسبت به مردم ما را عاشق تنهائی مان میکند

و فقط در خلوت خودمان با خودمان قرار میده .