مولاعلی ع
367 «تَلویحُ زَلّةَ ِالعاقِلّ لَهُ اَمَضُّ مِن عَتابِهِ»
لغزش خردمند را به کنایه بدو گوشزد کردن،
برایش از سرزنش آشکار دردناکتر است
چو دانا بلغزد اشارت بس است
نکوهش نه اندر خور هر کس است
اشارت نمودن به اهل خرد،
همان کار گفتن به نادان کند
=
کتاب هرارگوهر
سیدعطا ء الله مجدی
=
گردآوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
366 «تُعرَفُ حِماقَةُ الرَّجُلِ فى ثَلاثِِ کَلامُهُ فى ما لا یَعنیهِ
وَ جَوابُهُ عَمّا لا یُسئَلُ عَنهُ وَ تَهَوّرُهُ فى الأُمور»
نابخردى انسان به سه چیز شناخته مىشود: گفتن حرف بى سود
و جواب آنچه نپرسیده اند
و بى باکى در کارها
نپرسیده گر شخص گوید جواب
چو بى سود راند سخن ناصواب،
، به بىباکى آرد بهر کار روى،
بود احمق النّاس بى گفتگوى
=
کتاب هزارگوهر
سیدعطا ء الله مجدی
=
گرد آوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
365 «تاجُ الرَّجُلِ عِفافُهُ وَ زینَتُهُ إِنصافُهُ»
افسر انسان پاکدامنى او و انصافش زینت
و زیور وى میباشد
بود افسر مرد پاکىّ او
ز عفّت پسندیدهتر نیست خو
هم انصاف او زیور او بود
که آن تاج، با زیب نیکو بود
==
کتاب هز ار گوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گرد آوری : م.الف ز ائر
مولاعلی ع
364 «تَدارَک فى اَخِرِ عُمرِکَ ما اَضَعتَهُ
فى اَوَّلِهِ تَسعَدِ بِمُنقَلَبِکَ»
آنچه را از اوّل عمرت تباه کرده اى در آخر عمرت
جبران کن تا هنگام بازگشتت
خوشبخت شوى
چو کردى تبه اوّل عمر خویش
بجبران آن کوش آخر، تو بیش
گرت باشد این شیوه و این شعار،
بهنگام رحلت شوى رستگار
=
کتاب هز ارگوهر
سیدعطاء الله مجدی
=
گردآ ور ی: م.الف ز ائر