خوشاشیراز. م - ا-زائر

خوشا شیراز 

۱۲مهرماه 89    

م – ا – زائر

تنها نشسته بودم . آهسته آهسته برای خواب آماده می شدم . اما دلم تاب نمی آورد . به یکی ازدوستا ن که تازه ازشیرازبرگشته بود اس ام اس زدم ونوشتم شیراز چه خبر...؟

مقداری هم تعریف کرده بود ازجاهائی که رفته بود .خلاصه بود .. اما من بلافاصله پیام دیگری دادم که خوشا شیراز وهمین دو کلمه بود که مرارها نکرد وحتی زمانی که به رختخواب رفتم مرا راحت نمی گدذاشت ویادشیراز . دوران تحصیل . دوران آموزگاری ...

بعد هم آهسته آهسته سربه کوچه های قدیمی شیراز . کوچه هائی که یکشنبه شب ها به آستانه می رفتم وگاهی اوقات هم گم می کردم وبرمی گشتم . پنجشنبه شب ها شاه جراغ ... مسجد نو . مسجد وکیل ..  شهید دستغیب وآن لهجه شیرین و زیبایش ... وآن نهیب های مردانه اش .. دارالرحمه وشهدای عزیزی که درآن خفته اند...

شیطنت های دوران دبیرستان و سروصداو سربسر دبیرها وبچه ها گذاشتن .  سعدی وبستنی سعدی . حافظ وفال گرفتن سرقبرحافظ . همه اینها خاطراتی بودکه گلوی مراگرفته ورهایم نمی کرد و اشعارهم همین طور توی ذهن من موج می زد ازحافظ  خوشا شیراز. ازدکترصورتگر هرباغبان ... تارسیدیم به شعری هم ازیک شاعری که اسمش راکمتر شنیده بودم اما شعر زیبائی درمورد شیراز گفته بود...

خوشا شیراز و وضع بی مثالش

خداوندا نگه دار از زوالش

ز رکن آباد ما صد لوحش الله

که عمر خضر می بخشد زلالش

میان جعفرآباد و مصلا

عبیر آمیز می آید شمالش

به شیراز آی و فیض روح قدسی

بجوی از مردم صاحب کمالش

که نام قند مصری برد آنجا

که شیرینان ندادند انفعالش

صبا زان لولی شنگول سرمست

چه داری آگهی چون است حالش

گر آن شیرین پسر خونم بریزد

دلا چون شیر مادر کن حلالش

مکن از خواب بیدارم خدا را

که دارم خلوتی خوش با خیالش

چرا حافظ چو می ترسیدی از هجر

نکردی شکر ایام وصالش

 " بهار شیراز"

هر باغبان که گل به سوی برزن آورد

شیراز را دوباره به یاد من آورد

آن جا که گر به شاخ گلی آرزوت هست

گل چین به پیشگاه تو یک خرمن آورد

نازم هوای فارس که از اعتدال آن

بادام بن شکوفه مه بهمن آورد

نوروز ماه ،‌ فاخته و عندلیب را

در بوستان، نواگر و بربط زن آورد

ابر هزار پاره بگیرد ستیغ کوه

چون لشکری که رو به سوی دشمن آورد

من در کنار باغ  کنم ساعتی درنگ

تا دل نواز من خبر از گلشن آورد

آید دوان دوان و نهد بر کنار من

آن نرگس و بنفشه که در دامن آورد

]]]

بهشت یا شیراز

ناصربخاری ( شاعرقرن هشتم )

سپیده دم چوشود تازه ازصبا شیراز

خوشاهوای مصلی و حبذاشیراز

زشرق بررخ ماچشمه هاروان گردد

درآن نفس که در آید به یادماشیراز

اگرچه ازره صورت جدا زشیرازیم

نمی شود زخیالم دمی جدا شیراز

زشهرهای جهان شهر عشق شیرازاست

بدین دلیل بود برج اولیا شیراز

چو آتشین شود ازلاله خاک رکناباد

چوب آب خضر روان بخشد ازهوا شیراز

به وقت صبح که نالد زباغ بلبل مست

شود زناله عشاق پرصدا شیراز

شکست قیمت بغدادو برد رونق مصر

زبس طراوت ورونق زبس صفا شیراز

زدلبران ختائی نژادزنگی زلف

هزارخلّخ و چین است وصدختا شیراز

زگونه گون ریاحین ز تازه تازه بهار

هزارروضه خلد است دائما شیراز

به جای اهل دل ازبخشش سعادت وبخت

همان کند که کند سایه هما شیراز

به جز که خطه شیرازنیست جای امان

که بادایمن ازآسیب فتنه ها شیراز

چو(ناصر)آن که طلب می  کند سرای طرب

مکان اونبود جز بهشت یاشیراز.

اشعاررامی خواندم وباخاطرات مرور می کردم ولحظه ای هم احساس کردم

 که چشمانم پرازاشک شده است . بلندشدم . چشمهایم راشستم ودوباره به 

رختخواب رفتم وبایاد شیرازونام زیبایش به خواب رفتم .