مشاعره 186
مزرع سبز فلک دیدم وداس مه نو
یادم ازکشته ی خویش آمد وهنگام درو
حافظ
=
وصل شد وهجرماند , حیف که درباغ عمر
خاربه پیری رسید , گل به جوانی بمرد
رافعی
=
دمید تاگل روی تو دربهارمحبت
شکفته غنچه ی شادی به شاخسارمحبت
یاور همدانی
=
تاصبا شانه برآن سنبل خم درخم زد
آشیان دل یک سلسله رابرهم زد
فروغی بسطامی
=
دمید لاله به روز وچکید ژاله به شب
بسان طوطی لو ءلوءگرفته برمنقار
قطران تبریزی
=
رسم بدعهدی ایام چو دید ابربهار
گریه اش برسمن و سنبل ونسرین آمد
حافظ
=
دنبال آن مسافر ازضعف وناتوانی
برخیزم ونشینم چون گرد تابه منزل
امیدی تهرانی
=
لباسی دوختم برقامت دل
زپود محنت و تارمحبت
باباطاهر
=
تاصبا شد دسته بند سنبل گلپوش او
کاراو جزعنبرافشانی وعطاری که دید؟
خواجوی کرمانی
=
دنبال اشک افتاده ام جویم دل ازرده را
ازخون توا ن برداشت بی نخجیر پیکان خورده را
کلیم کاشانی
=
گردآوری : م.الف زائر
مشاعره 185
رسدگرسیل بنیان کن زآفات زمان یکسر
چودارم عشق تو , ویران نسازد خانه ما را
رضوی (شیوا)
=
آنچه دربزم عیان بود نهانم دادند
جلوه ی ناز به چشم نگرانم دادند
انوارحسین پاکستانی
=
دم گرمم به تو افسرده درون درنگرفت
زاهد ازحق مگذرسردتر ازکافـــــــــوری
حزین لاهیجی
=
یارآمده بود برسرمهر
بی مهری روزگار نگذاشت
وفای قمی
=
تاصباشانه برآن زلف خم اندرخم زد
آشیان دل صد سلسله رابرهم زد
=
صبوحی قمی
=
دم مرگ چون آتش هولناک
ندارد زبرنا و فرتوت باک
فردوسی
=
کارم امروز بس آشفته ترازموی توبود
درکفم دوش مگر حلقه گیسوی تو بود
الفت اصفهانی
=
دم مسیح وحیات خضربه مانرسد
غنیمتی شمر ای دوست وقت هستی را
اهلی شیرازی
=
آنچه درپرده گل بود نهان روی تو بود
گره غنچه گشودیم درو بوی تو بود
سلیم
=
دم واپسین زلیخا به همین ترانه دم زد
که به جذبه محبت پسرازپدر گرفتم
لا ادری
=
گردآوری : م.الف زائر
مشاعره 184
تاصاحب فرزند نگردی نتوان یافت
درعالم ایجاد حقوق پدری را
صائب تبریزی
=
آنچه خوبی وجمال است به چشم دل من
بی جمال تو دلارام دلارانشــــــــــــــود
دکترطلعت بصاری
=
دلی که نغمه ناقوس معبد تو شنید
چوکودکان زپی بانک هرجرس نرود
هوشنگ ابتهاج - ( سایه )
=
دم آخرکه مراعمر به سرمی آید
گرتوآیی به برم عمر دگر می آید
هلالی جغتائی
=
دماغ عالمی ازبوی زلف او چنان پرشد
که درصحن چمن خون ازدماغ ارغوان آید
کلیم کاشانی
=
دماغم ازخم میخانه تر نمی گردد
بگوکه باده صبا ازسبوی گل ریزد
محمدمعلم
=
دم زنم ازبی گناهی گرچجه دانم پیش تو
بی گناهی نیز خود باشد گناه دیگری
عمران صلاحی
=
یادیاران قدیمم نرود ا زدل تنگ
چون هوای چمن ازیاد اسیران قفس
شهریار
=
سرنخ رشته ی دل حلاج
گره کور دا رها باتـــــــــو
قیصرامین پور
=
ساقیا باده ی چون نا ربیــــــار
دفع غم را تو زاسرار بیــار
سعدی
=
گردآوری : م. الف زائر
مشاعره 183
مریض مصلحت خویش رانمی داند
به تلخ وشور طبیب زمانه قانع باش
صائب
=
شب تیره چون روی زنگی سیاه
ستاره نه پیدا نه خورشیدوماه
فردوسی
=
هرجاکند دل جستجو , نقش تو بیند رو برو
بی خودنه هرجائی شدم ,, اینجاتوئی , آنجاتوئی
صادق سرمد
=
یادوصال او دل ما شاد می کند
عمر گذشته را همه کس یاد می کند
آد ابی سمرقندی
=
دلی یک رنگ درغمخانه د نیا نمی باشد
د راین بستان گلی غیرازگل رعنا نمی باشد
صائب
=
دلی کزبند خواهش رسته باشد
ره آـسودگی دانسته باشد
مسعود فرزاد
=
دلی که پیش تو ره یافت بازپس نرود
هواگرفته ی عشق ازپی هوس نرود
هوشنگ ابتهاج - سایه
=
دلی که درخم آن زلف آشیان سازد
به هرزه برسرهرشاخسارننشیند
غلامرضاصدیق
=
دلی که درخم آن زلف تابدار افتاد
چو صعوه ای است که اندر دهان مارافتاد
عارف قزوینی
=
دلی که عاشق وصابربود مگر سنگ است
زعشق تابه صبوری هزارفرسنگ است
سعدی
=
گردآوری : م .الف زائر
مشاعر ه 182
شب تیره بلبل نخسبد همی
گل وبادوباران بجنبد همی
فردوسی
=
یادم نمی کنی وزیادم نمی روی
یادت به خیر یارفراموش کارمن
لاادری
=
نسیم وصل تو گربگذرد به تربت حافظ
زخاک کالبدش صدهزار لاله برآیــــــــــد
حافظ
=
دلیروخردمندوهشیارباش
به پاس اندرون نیز بیدار باش
فردوسی
=
شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود
میل توگرم دردل بی تاب می رود
سیمین بهبهانی
=
دلیری کجا نام او اشکبوس
همی برخروشید برسان کوس
فردوسی
=
ساقیا درگردش ساغر تعلل تابه چند
دور چون باعاشقان افتد تسلسل بایدش
حافظ
=
شب دیرپای سردم توبگوی تاسرآیم
سحری چو آفتابی زدرون خود برآیم
حسین منزوی
=
مریض عشقم وترسم طبیب ارنبض من گیرد
زگرمی تنم آتش به دست خویشتن گیرد
مخفی
=
دلی شکسته درآن زلف پرشکن دارم
فدای طره ی جانان دلی که من دارم
محمدعلی علمی
=
گردآوری : م .الف زائر