دعای صباح حضرت امیرالمومنین (ع)- سایت شهید آوینی- منظوم

دعاى صباح مولاامیرالمومنین علی (ع) 

منظوم - ترجمه شعری " لسان الذاکرین " 

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خداى بخشاینده مهربان

اَللّهُمَّ یا مَنْ دَلَعَ لِسانَ الصَّباحِ بِنُطْقِ تَبَلُّجِهِ وَ سَرَّحَ قِطَعَ الّلَیْلِ

خدایا اى کسى که بیرون کشید زبان صبحدم را به بیان تابناک آن و پراکنده ساخت پاره هاى شب

الْمُظْلِمِ بِغَیاهِبِ تَلَجْلُجِهِ وَ اَتْقَنَ صُنْعَ الْفَلَکِ الدَّوّارِ فى مَقادیرِ

تاریک را با آن توده هاى سیاه سرگردانى که داشت و محکم ساخت ساختمان این چرخ گردون را در اندازه ها

تَبَرُّجِهِ وَ شَعْشَعَ ضِیآءَ الشَّمْسِ بِنُورِ تَاَجُّجِهِ یا مَنْ دَلَّ عَلى ذاتِهِ

و گردشهاى زیبایش و پرتو افکن ساخت تابش خورشید را با نور فروزان و گرم آن اى که راهنمایى کرد بر خودش

بِذاتِهِ وَ تَنَزَّهَ عَنْ مُجانَسَةِ مَخْلُوقاتِهِ وَ جَلَّ عَنْ مُلاَّئَمَةِ کَیْفِیّاتِهِ یا

به خودش و منزه است از هم جنسى ( و مشابهت با ) مخلوقاتش و برتر است از سنخیت یا چگونگیهاى عالم خلقت اى

مَنْ قَرُبَ مِنْ خَطَراتِ الظُّنُونِ وَ بَعُدَ عَنْ لَحَظاتِ الْعُیُونِ وَ عَلِمَ بِما

کسى که نزدیک است به گمانهایى که ( درباره او) بر دل خطور کند ولى دور است از چشم انداز دیدگان و مى داند آنچه را

کانَ قَبْلَ اَنْ یَکُونَ یا مَنْ اَرْقَدَنى فى مِهادِ اَمْنِهِ وَ اَمانِهِ وَ اَیْقَظَنى

شود پیش از شدنش اى کسى که مرا در گهواره آسایش و امنیت خود به خواب برد و براى استفاده از نعمتها

اِلى ما مَنَحَنى بِهِ مِنْ مِنَنِهِ وَ اِحْسانِهِ وَ کَفَّ اَکُفَّ السُّوَّءِ عَنّى بِیَدِهِ

و بخششهاى بیدریغش که به من ارزانى داشته بیدارم کرد و پنجه هاى بدخواهان را بدست قدرت

وَ سُلْطانِهِ صَلِّ اللّهُمَّ عَلَى الدَّلیلِ اِلَیْکَ فِى اللَّیْلِ الاْلْیَلِ وَ الْماسِکِ

و سلطنت خویش از من بازداشته درود فرست بر آن راهنماى به سوى تو در شب بسیار تار ( جاهلیت ) و آن کس که در

مِنْ اَسْبَابِکَ بِحَبْلِ الشَّرَفِ الاْطْوَلِ وَ النّاصِعِ الْحَسَبِ فى ذِرْوَةِ

میان اسباب و وسائل تو بلندترین ریسمان شرف را گرفت و آن کس که حسب پاک و خالصش بر بلندترین

الْکاهِلِ الاْعْبَلِ وَ الثّابِتِ الْقَدَمِ عَلى زَحالیفِها فِى الزَّمَنِ الاْوَّلِ

شانه هاى مردان عالم قرار داشت و آن ثابت قدم بر روى لغزشگاهها در آن زمان پیشین

وَ عَلى الِهِ الاْخْیارِ الْمُصْطَفَیْنَ الاْبْرارِ وَ افْتَحِ اللّهُمَّ لَنا مَصاریعَ

و بر خاندان نیکوکار برگزیده خوش کردارش و بگشا براى ما خدایا لنگه هاى در

الصَّباحِ بِمَفاتیحِ الرَّحْمَةِ وَ الْفَلاحِ وَ اَلْبِسْنِى اللّهُمَّ مِنْ اَفْضَلِ خِلَعِ

بامدادان را به کلیدهاى رحمت و رستگارى و بپوشانم خدایا از بهترین خلعتهاى

الْهِدایَةِ وَالصَّلاحِ وَ اَغْرِسِ اللّهُمَّ بِعَظَمَتِکَ فى شِرْبِ جَنانى

هدایت و شایستگى و بجوشان خدایا به عظمت خویش در جویبار دلم

یَنابیعَ الخُشُوعِ وَ اَجْرِ اللّهُمَّ لِهَیْبَتِکَ مِنْ اماقى زَفَراتِ الدُّمُوعِ

چشمه هاى خشوع و جارى ساز خدایا براى هیبتت از گونه هایم مشکهاى اشک

وَ اَدِّبِ اللّهُمَّ نَزَقَ الْخُرْقِ مِنّى بِاَزِمَّةِ الْقُنُوعِ اِلهى اِنْ لَمْ تَبْتَدِئْنِى

و ادب کن خدایا سبک مغزى و تندخویى مرا به مهارهاى قناعت ( یا خوارى در 

 سؤ ال ) خدایا اگر در ابتدا)

الرَّحْمَةُ مِنْکَ بِحُسْنِ التَّوْفیقِ فَمَنِ السّالِکُ بى اِلَیْکَ فى واضِحِ

رحمت تو از روى حسن توفیق به سراغ من نمى آمد پس چه کسى بود که مرا در این

الطَّریقِ وَ اِنْ اَسْلَمَتْنى اَناتُکَ لِقاَّئِدِ الاْمَلِ وَ الْمُنى فَمَنِ الْمُقیلُ

راه روشن بسویت آرد و اگر حلم و بردبارى تو مرا بدست آرزو و میل سرکش سپارد پس چه کسى

عَثَراتى مِنْ کَبَواةِ الْهَوى وَ اِنْ خَذَلَنى نَصْرُکَ عِنْدَ مُحارَبَةِ النَّفْسِ

لغزشهاى مرا از زمین خوردنهاى هوا و هوس نادیده بگیرد و اگر در هنگام جنگ با نفس

وَالشَّیْطانِ فَقَدْ وَکَلَنى خِذْلانُکَ اِلى حَیْثُ النَّصَبِ وَالْحِرْمانِ اِلهى

و شیطان یارى تو نباشد مسلماً همان یارى نکردنت مرا بدست رنج و حرمان سپارد خدایا

اَتَرانى مآ اَتَیْتُکَ اِلاّ مِنْ حَیْثُ الاْمالِ اَمْ عَلِقْتُ بِاَطْرافِ حِبالِکَ اِلاّ

تو بخوبى مرا مى بینى که نزدت نیامدم جز از راه آرزوها ( و آنها بود که مرا به درگاهت آورد) یا شده که بسر رشته هاى فضل

حینَ باعَدَتْنى ذُنُوبى عَنْ دارِ الْوِصالِ فَبِئْسَ الْمَطِیَّةُ الَّتِى امْتَطَتْ

و کرمت چنگ زنم جز وقتى که گناهانم مرا از خانه وصال دور سازد پس چه بد مرکبى است این مرکب

نَفْسى مِنْ هَواها فَواهاً لَها لِما سَوَّلَتْ لَها ظُنُونُها وَ مُناها وَ تَبّاً لَها

هوا و هوس که نفس من بر آن سوار شده پس واى بر این نفس که گمانهاى باطل و آرزوهاى بیجایش در نزد او جلوه کرد و

لِجُرْاَتِها عَلى سَیِّدِها وَ مَوْلاها اِلهى قَرَعْتُ بابَ رَحْمَتِکَ بِیَدِ

نابود باد که بر آقا و مولاى خویش دلیرى کرد خدایا من در رحمتت را بدست امیدم

رَجاَّئى وَ هَرَبْتُ اِلَیْکَ لاجِئاً مِنْ فَرْطِ اَهْواَّئى وَ عَلَّقْتُ بِاَطْرافِ

کوبیدم و از فرط هواهاى نفسانى به حال پناهندگى بسوى تو گریختم و بند کردم بسر رشته هاى

حِبالِکَ اَنامِلَ وَ لاَّئى فَاْصْفَحِ اللّهُمَّ عَمّا کُنْتُ اَجْرَمْتُهُ مِنْ زَلَلى

کرمت انگشتان دوستى ام را پس درگذر خدایا از جرمهایى که من از روى لغزش

وَ خَطاَّئى وَ اَقِلْنى مِنْ صَرْعَةِ [ رِدآئى ] فَاِنَّکَ سَیِّدى وَمَوْلاىَ

و خطا کردم و نگاهم دار از حمله بیماریم (که دچار گشته ام ) زیرا که تویى آقا و مولایم

وَ مُعْتَمَدى وَ رَجائى وَ اَنْتَ غایَةُ مَطْلُوبى وَ مُناىَ فى مُنْقَلَبى

و تکیه گاه و امیدم و تویى منتهاى خواسته و آرمانم در دنیا

وَ مَثْواىَ اِلهى کَیْفَ تَطْرُدُ مِسْکیناً الْتَجَاءَ اِلَیْکَ مِنَ الذُّنُوبِ هارِباً

و عقبایم خدایا چگونه برانى از درگاهت بیچاره اى را که در حال فرار از گناهان به تو پناه آورده

اَمْ کَیْفَ تُخَیِّبُ مُسْتَرْشِداً قَصَدَ اِلى جَنابِکَ ساعِیاً اَمْ کَیْفَ تَرُدُّ

یا چگونه نومید سازى راه جویى را که شتابان آهنگ حضرت تو را کرده یا چگونه بازگردانى

ظَمْئانَ وَرَدَ اِلى حِیاضِکَ شارِباً کَلاّ وَ حِیاضُکَ مُتْرَعَةٌ فى ضَنْکِ

تشنه اى را که براى نوشیدن (آب ) بر سر حوضهاى تو آمده نه هرگز چنین نخواهى کرد با اینکه حوضهاى ( پرفیضت (

الْمُحُولِ وَ بابُکَ مَفْتُوحٌ لِلطَّلَبِ وَ الْوُغُولِ وَ اَنْتَ غایَةُ الْمَسْئُولِ

در سخت ترین خشکسالیها لبریز است و در خانه ات براى خواستن و ورود در آن باز است و تویى انتهاى خواسته

وَ نِهایَةُ الْمَاْمُولِ اِلهى هذِهِ اَزِمَّةُ نَفْسى عَقَلْتُها بِعِقالِ مَشِیَّتَِ 

(خواستاران ) و منتهاى آرزوى (آرزومندان ) خدایا این مهارهاى نفس من است که به پاى بند مشیت تو آنها را بستم

وَ هذِهِ اَعْباَّءُ ذُنُوبى دَرَاْتُها بِعَفْوِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ هذِهِ اَهْوآئِىَ الْمُضِلَّةُ

و این است بارهاى سنگین گناهانم که به امید عفو و رحمتت بر زمین نهادم و این است هوسهاى گمراه کننده ام

وَکَلْتُها اِلى جَنابِ لُطْفِکَ وَ رَاْفَتِکَ فَاجْعَلِ اللّهُمَّ صَباحى هذا ناِزلاً

که به آستان لطف و مهرت سپردم پس اى خدا این بامداد مرا چنان مقرر کن

عَلَىَّ بِضِیاَّءِ الْهُدى وَ بِالسَّلامَةِ فِى الدّینِ وَ الدُّنْیا وَ مَساَّئى جُنَّةً مِنْ

که با انوار هدایت و سلامت در دین و دنیا بر من فرود آید و شامم را سپرى از

کَیْدِ الْعِدى وَ وِقایَهً مِنْ مُرْدِیاتِ الْهَوى اِنَّکَ قادِرٌ عَلى ما تَشآءُ

نیرنگ خطرناک دشمنان و پناهگاهى از پرتگاههاى هوا و هوس قرار ده که تو بر هر چه بخواهى

تُؤتِى الْمُلْکَ مَنْ تَشآءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشآءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشآءُ

توانایى ملک و سلطنت را به هر که خواهى مى دهى و از هرکه خواهى برگیرى و عزت دهى هر که را خواهى

وَ تُذِلُّ مَنْ تَشآءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ تُولِجُ اللَیْلَ

و خوار کنى هر که را خواهى همه خوبیها بدست تو است و تو بر هر چیز توانایى شب را

فى النَّهارِ وَ تُولِجُ النَّهارَ فِى اللَّیْلِ وَ تُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَیِّتِ

در روز فرو برى و روز را در شب درآورى زنده را از مرده بیرون آورى و مرده را

وَ تُخْرِجُ الْمَیِّتَ مِنَ الْحَىِّ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشآءُ بِغَیْرِ حِسابٍ لا اِلهَ اِلاّ

از زنده برون آرى و به هر که خواهى بى حساب روزى دهى معبودى جز تو نیست

اَنْتَ سُبْحانَکَ اللّهُمَّ وَ بِحَمْدِکَ مَنْ ذا یَعْرِفُ قَدْرَکَ فَلا یَخافُکَ

منزهى تو خدایا و حمد تو را گویم کیست که قدر تو را بشناسد و از تو نترسد

وَ مَن ذا یَعْلَمُ ما اَنْتَ فَلا یَهابُکَ اَلَّفْتَ بِقُدْرَتِکَ الْفِرَقَ وَ فَلَقْتَ

و کیست که بداند تو کیستى و از تو نهراسد تو با قدرت خویش جداها را با هم جمع کردى

بِلُطْفِکَ الْفَلَقَ وَاَنَرْتَ بِکَرَمِکَ دَیاجِىَ الْغَسَقِ وَاَنْهَرْتَ الْمِیاهَ مِنَ

و به لطف خویش سپیده دم را شکافتى و بکرم خود تاریکیهاى شدید شب را روشن کردى و روان کردى آبهاى شیرین و

الصُّمِّ الصَّیاخیدِ عَذْباً وَاُجاجاً وَاَنْزَلْتَ مِنَ الْمُعْصِراتِ ماءً ثَجّاجاً

شور را از دل سنگهاى سخت و محکم و فرو ریختى از ابرهاى فشرده آبى ریزان و فراوان ،

وَجَعَلْتَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ لِلْبَرِیَّةِ سِراجاً وَهّاجاً مِنْ غَیْرِ اَنْ تُمارِسَ

و قرار دادى خورشید و ماه را براى مردمان چراغى فروزان بدون آنکه در آنچه بدان آغاز کردى ( در آفرینش ) دچار

فیمَا ابْتَدَاْتَ بِهِ لُغُوباً وَ لا عِلاجاً فَیا مَنْ تَوَحَّدَ بِالْعِزِّ وَالْبَقآءِ وَ قَهَرَ

خستگى و تعب گردى یا به چاره جویى محتاج شوى اى آنکه در عزت و بقاء یگانه است و بندگانش را بوسیله

عِبادَهُ بِالْمَوْتِ وَالْفَنَّاءِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الاَْتْقِیآءِ

مرگ و نابودى مقهور خویش کرده درود فرست بر محمد و خاندان پرهیزکارش

وَاسْمَعْ نِدآئى وَاسْتَجِبْ دُعآئى وَ حَقِّقْ بِفَضْلِکَ اَمَلى وَ رَجآئى یا خَیْرَ مَنْ

و فریاد مرا بشنو و دعایم را به اجابت مقرون ساز و به فضل خویش آرزو و امید مرا تثبیت کن اى بهترین کسى که

دُعِىَ لِکَشْفِ الضُّرِّ وَالْمَاْمُولِ لِکُلِّ عُسْرٍ وَ یُسْرٍ بِکَ اَنْزَلْتُ حاجَتى

خوانده شدى براى برطرف ساختن گرفتارى و آرزو شده اى براى هر سختى و آسانى فرود آوردم بار حاجتم را بدرگاهت

فَلا تَرُدَّنى مِنْ سَنِىِّ مَواهِبِکَ خاَّئِباً یا کَریمُ یا کَریمُ یا کَریمُ

پس مرا از عطایاى عالى ( و سنگین قیمت ) خود ناامید باز مگردان اى کریم اى کریم اى کریم

بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ وَ صَلَّى اللّهُ عَلى خَیْرِ خَلْقِهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ اَجْمَعینَ

به رحمت خود اى مهربانترین مهربانان و درود خدا بر بهترین آفریدگانش محمد و آل او همگى

===

پس به سجده برود و بگوید:

اِلهى قَلْبى مَحْجُوبٌ وَ نَفْسى مَعْیُوبٌ

خدایا دلم در پرده است و نفسم معیوب

وَ عَقْلى مَغْلُوبٌ وَ هَواَّئى غالِبٌ وَ طاعَتى قَلیلٌ وَ مَعْصِیَتى کَثیرٌ

و عقلم مغلوب است و هواى نفس بر من چیره است و طاعتم اندک و گناهانم بسیار است

وَ لِسانى مُقِرُّ بِالذُّنُوبِ فَکَیْفَ حیلَتى یا سَتّارَ الْعُیُوبِ وَ یا عَلاّمَ

و زبانم به گناهان اقرار دارد پس چاره ام چیست اى پرده پوش عیبها و اى داناى

الْغُیُوبِ وَ یا کاشِفَ الْکُرُوبِ اِغْفِرْ ذُنُوبى کُلَّها بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ

نادیدنیها و اى برطرف کننده اندوهها بیامرز همه گناهانم را به حرمت محمد و آل

مُحَمَّدٍ یا غَفّارُ یا غَفّارُ یا غَفّارُ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ

محمد اى آمرزش پیشه اى بسیار آمرزنده اى بسیار آمرزنده به رحمتت اى مهربانترین مهربانان

مؤ لف گوید: که علامه مجلسى (ره ) این دعا را در کتاب دعاى بحار و در کتاب صلوة با بیان ذکر نموده و فرموده که این دعا از ادعیه مشهوره است و من در کتب معتبره آنرا نیافتم مگر در مصباح سیّدبن باقى رِضْوانُ اللّهِ عَلَیْهِ و نیز فرموده مشهور خواندن این دعا است بعد از فریضه صبح و سیّد بن باقى روایت کرده آنرا بعد از نافله صبح و بهر کدام عمل شود خوب است .

===

ای اسم تو حادث و تو ازذات قدیم

مذکور درابتدای قران کــــــــــــریم

خودرابنشانِ تو بیابیم نشـــــــــــان

ای آکه توئی اله ورحمن  ورحیـــم

ای رقص کنان چوذره بهرت خورشید

مهر توضیا بخش دل اهل امیـــــد

تاریک نشینان شب حرمان را

لطفت به زبان صبح درداده  نوید

ای آنکه شب تیره فرستی بعدم

وزصبح کنی روی جهانرا خرم

آنی که صفات تو جمالست وجلال

وازفیض توهست نوروظلمت باهم

ای آنکه زبهرخاطراهل نظر

افراخته این گنبد اعلی منظر

ای صنع تو داده چرخ را زینت وفر

آراسته چون افسر شاهان بکهر

ای چهره مهر شعشانی ازتو

ای نورچراغ آسمانی ازتو

افروخته زبانه شمع سپهر

ای نور وجود کن فکانی ازتو

ای آنکه خودش راهبر بنده شده

ذاتش بخودش راه نماینده شده

خورشید دلیل ذات خودهست مدام

ای ازتو شعاع مهر تابنده شده

آنجای که مهر جانفزای تو بود

خورشید چو ذره درهوای تو بود

توواجب وخلق تست ممکن پس کی

هم جنس تو آفریده های تو بود

ای آنکه جلیلی و علیی و عظیم

بیچون وچگونه ای توای رب کریم

ماحادث و ذات توازلی و قدیم

هرگز نتوانه بکنه ذات تو رسیم

ای دل بغم عشق تو دلبند شده

چون گوی به چو گان تو دلبند شده

چون دیدن رویت نبود حد کسی

هرکس به کمالی زتو خرسند شده

ای علم تو ازازل هویدا بوده

بروجه اتّم محیط اشیابوده

درعلم توکان هست مقدس ززمان

هم رنگ هم است بوده ونابوده

ای لطف توام به فضل انشا کرده

درعالم جسم وجان هویداکرده

درخواب من این نشئه جسمانی را

دربستر امن وعافیت جا کرده

ای آنکه زخواب غفلت آگاهم کرد

نوری زکمال خویش همراهم کرد

گرجان دهمش بشکر این لطف کمست

کاحسان وعطابوفق دلخواهم کرد

ای آنکه مرا سلطنتش د اده پناه

درحال من ازچشم عطاکرده نگاه

چون راهنما درشب ظلمانی وجهل

خورشید جمال او بود درهمه گاه

ازرحمت خود افاضه کن خیروکمال

برروح نبی رهبرفرخنده خصال

چون راهنما درشب ظلمانی جهل

خورشید جمال تو بود درهمه حال

آن کز پی دستگیری کل امم

آویخته ازاوج عطاحبل کرم

خودهم که جهان بمهرش آمد زعدم

درآن میبود اعتصامش محکم

چون پاکی ذات واصل سرمایه اوست

پس ذروه صلب  اصفیا پایه اوست

اوقامت طوبی است  کزرفعت قد

سکان بهشت جمله درسایه اوست

آن پرده عصمت از ازل کرده قماط

وانگه زهمان قماط افکنده بساط

لغزیده بسی کسان دراین کهنه رباط

این بود که  داشت استقامت بصراط

صلوات اله باد برآل رسول

آن راهبران راه اصحاب وصول

ازمابادا بمصطفایان عقول

هرصبح هزاران صلوات مقبول

ای آنکه بود نور تو جانرامصباح

فیض توهمیشه قفل دلرامفتاح

بگشای بروی مادرفیض صباح

یارب بکلید رحمت ونور وفلاح

ای خالق جباروبدیع ارواح

بگشای برحم خویش درهای صباح

آنگاه زرحمتت بپوشان مارا

افزون ترِ خلعت هدایای وفلاح

یارب بنشان دردلم ازبیم جلال

ازآب خشوع چشمها مالامال

آنگاه زخوف هیبتت درهمه حال

چون نهرروان چشم مراکن سیال

ای واحد قهاروعزیز غفار

ازخوب بدخود آمدم درزنهار

این اشترنفس زشت وبدخوی مرا

ازحبل قناعتش درآوربه مهار

ای ساخته زابتدا برحمت اثرم

توفیق توگشته همت بال وپرم

کزرحمت تونکرد زاول خبرم

آن کیست که باشد سوی توراهبرم

گرحلم تو واگذاردم درهوسم

جزعفو تو نیست عون وفریاد رسم

ازدست هوسها چو نیفتم برروی

غیرازتو امید نیست ازهیچ  کسم

گریاری تونباشدم ای رحمن

درمعرکه جهادنفس و شیطان

خذلان تو واگذاردم درعصیان

ناچارافتم بسوی رنج وحرمان

آیابینی که من روم یک گامی

سوی تو مگر بارزوی کامی

یاآنکه زدم دست دراسباب وصال

الا که به وقت هجر وبی آرامی

بدراه کند نفس چومارازهوی

واحسرت ازاین نفس من ای واعجبا

ازدست زیان نفس خودوااسفا

زانرو که دلیر گشته درامر خدا

ای آنکه رحیمی وکریمی وحمید

بردرگه رحمتت زدم دست امید

سوی تو گریزان شدم ازنفس وهوی

دست من ودامان تو ای رب مجید

مولای کریمی وحمیدی ومجید

آقای منی وتکیه گاهی وامید

ای غایت آرزوی من دردوسرای

دارم زتو امید بهشت جاوید

یارب بچه سان دور کنی غمگینی

کاید به پناه لطفت ارمسکینی

وازبیم گناهان بگریزدسویت

جزخدمت تونباشدش تسکینی

یاآنکه تو بی بهره چسان خواهی ساخت

آنراکه ترابوصف ارشاد شناخت

آهنگ جناب تو نمود ازسرسعی

تاآنکه بدرگاه توخودراانداخت

حاشاکه کنی دور م  ازآن فیض وکمال

باآنکه تراست حوضها مالامال

بحرکرمت پراست بی نقص وزوال

درنیکی روزگارودرخشکی سال

تاهرکه شود داخل درگاه وصال

ازلطف به او فیض رسانی به کمال

دروازه لطف تو بود دایم باز

ازبهردل خسته ارباب نیاز

تو غایت مطلبی و امید دراز

کارمن سرگشته غمگین تو بساز

این است مهارنفس من ای جبار

برخواهش تو بسته امش برهمه کار

این بارگناهان که بدوشم دارم

انداخته ام برحمتت ای غفار

اینست هوسهای من ای رب کریم

گمراه مکن مقصد این نفس لئیم

بگذاشتمش سوی جناب لطفت

ای آنکه غفوری وودودی ورحیم

یارب زکرم صبح مرانازل  دار

برروشنی هدایت دارقرار

بگشای سلامتی مراهم دردین

هم دردنیا بهره زلطفت غفار

آنگه زکرم شام مراکن سپری

برمن نرسد زکید د شمن اثری

درمهلکه هوای نفسم مگذار

مگذارمرا بنفس خود بادگری

ای آنکه برکل ممالک شاهی

قدرت داری برآنچه آنراخواهی

شاهنشاهی ببخشی وبستانی

برهرچیزی توقادری اللهی

ای حشمت ملک وملکداری ازتو

فیض دوجهان بخلق ساری ازتو

دراهل وفا عزت ویاری ازتو

براهل جفا ذلت وخواری ازتو

ای آنکه توهستی به همه شاهان شاه

دردست توهست خیرها یاالله

برهر چیزی توئی توانا ای دوست

ازچشم کرم نمابه این بنده نگاه

گاهی شب تاررا کنی اندرروز

گه هم شب تارمی کنی روزافروز

گه زنده زمرده اری و گه برعکس

ای بوده بروزی تو عالم فیروز

ای آنکه بجز تونیست معبودکریم

تسبیح وستایشت کنم ازتعظیم

آن کیست که داند صفت قدرت تو

آنگاه نترسد زتو ای رب کریم

ای برهمه خلق لطف واحسان ازتو

ای الفت فرقه پریشان ازتو

ای فالق اصباح وشکافنده صبح

ای ظلمت شب به صبح رخشان ازتو

ای کرده زسنگ سخت جاری انهار

وزابرکرم فشانده باران بسیار

افروخته برچرخ چراغ ازمه ومهر

بی آنکه مشقتی کشی درکردار

ای آنکه یگانه ای تو درعزوبقا

وزقهر تو کل خلق درمرگ وفنا

بفرست بفضل خویش صلوات و سلام

برحضرت پیغمبرو آلش به صفا

آنگه زکرم شنو نداهای مرا

بپذیرزلطف خود دعاهای مرا

امید مرا رواکن ازفضل وکرم

درجنت فردوس بده جای مرا

ای خوبترین کسی که او خوانده شده

دردفع بلا زهرکه درمانده شده

ای آنکه بهر سختی وهر آسانی

زامید عطای او دلم زنده شده

امید توئی درهمه دشواری وبیم

حاجت بتو آورده ام ای رب رحیم

نومیدمکن مرازبخششهایت

ای آنکه کریمی وکریمی وکریم

ای ارحم راحمان ازآن رحمت خاص

بفرست سوی سیدسادات خواص

هردم باد اهزارصلوات وسلام

براحمد وال او بصدق اخلاص .