مشاعره 124

مشاعره 124

توقوی پنجه شکارافکن ومن صید ضعیف

ترسم ازضعف به گوشت نرسد فر یـــادم

بهار

=

مراتاعشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته هرمحفلی بود

حافظ

=

دست وپاگم می کنم زان نرگس نیلوفری

من که عمری شد بلای آسمانی می کشم

صائب

=

مدارنقطه بینش  زخال توست مرا

که قدرگوهر یکدانه گوهری داند

حافظ

=

دست ها چاک شدازعشق وندانست کسی

آنچه یوسف به دل زارزلیخا می کـــــــــــرد

فتحعلی شاه

=

دستی که برصحیفه رقم زد نشان من

آمیخت داستان تو , با داستان من

حسین منزوی

=

ندیده روی تورا دل به تارموی تو بستم

ملامتم نکند کس که من ندیده پرستم

اعتماد پریشان

=

مراتخت ز ین باشد و تاج برگ

قباجوشن ودل نهاده به مرگ

فردوسی

=

گاه خلوت صوفیان وقت باموی چو شیر

ورد خودذکر برنج وشیر وشکر کرده اند

سنائی

=

دستی که ریزشی نکند شاخ بی براست

نخلی که میوه ای ندهد خشک بهتراست

صائب

=

گردآوری : م. الف ز ائر