مشاعره 147

مشاعره 147

تابه زنجیر سرزلف تو پابست شدم

دل یک شهر به حال من دیوانه بسوخت

همت شیرازی

=

تابه سودای تو افتادیم دربازارعشق

اززیان هردو عالم فارغیم ازسود هم

هلالی جغتائی

=

مرایک شب تحمل کن که تاباور کنی ای دوست

چگونه باجنون خود مدارامی کنم هرشب

محمدعلی بهمنی

=

باتهی چشمان چه سازد نعمت روی زمین

سیر ی ازخرمن نباشد دیده غربال را

صائب تبریزی

=

آمدی تاگرهی ازغم دل بگشائی

که مرانا له چونی ازهمه اعضا برخاست

قریشی زاده ( وفا)

=

تابه شطرنج نظر باآن دو رخ بردیم دست

درنخستین دست  نقددین ودل درباختیم

جامی

=

مراومرغ چمن را زدل ببرد آرام

زمانه تاقصب نرگس وفای تو بست

حافظ

=

تابه فروردین جهان چون حله رنگین شود

بوستان پرلاله وپرسوسن ونسرین شود

فرخی سیستانی

=

دلت می آید ایا بازبانی این همه شیرین

توتنهاحرف تلخی را همیشه برزبان آری ؟

محمدعلی بهمنی

=

یوسف گمگشته بازآید به کتعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

جافظ

=

گردآوری : م .الف زائر