بهاردرشعر پارسی. وبلا گ المصباح
بهار درشعر پارسی
رسم بد عهدی ایّام چو دید ابر بهار
گریه‌اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد
حافظ
بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود گذشت
دکتر ایرج دهقان
گویند بهاری شد وگل آمد و دی رفت
ما بی تو ندیدیم که کی آمد و کی رفت
تسلیمی کاشانی
آمد بهار و گل شدو نوروز هم گذشت
گرد سرت نگشتم و امروز هم گذشت
عذری تبریزی
آمد بهار و رفت و من از کنج آشیان
وقتی بر آمدم که گلی در چمن نماند
عاشق اصفهانی
بهار می‌رسد آیا بــــود که در چمنی
نشسته پای گل و یاسمین تو باشی ومن
شهریار
بهار می‌رسد آهنگ باغ کن زان پیش
که رفته باشی و بار دگر بهار آید
هلالی جغتایی
خیّاط ازل ز لاله بر پیکر کوه
بردوخت قبای سرخ پاتا سرکوه
رشدی
نوبهار آمد دگر عالم گلستان شد چو تو
ابر گریان گشت چون من باغ خندان شد چو تو
شهیدی قمی
بهار مژدة نو داد فکر باده کنید
ز عمر خویش در این فصل استفاده کنید
ملک‌الشعرا بهار
آمد بهار و غنچه گل خنده زد به شاخ
آن غنچة که خنده نبیند دل من است
پژمان بختیاری
نوبهار آمد و چون عهد بتان توبه شکست
فصل گل دامن ساقی نتوان داد زدست
شهریار
آمد بهار و باد صبا مشکبار گشت
نی‌نی بهشت آمد و نامش بهار گشت
سامان شیرازی
هوا معتدل بوستان دلکش است
هوای دل دوستان زان خوش است
نظامی
روز بهار است خیز تا به تماشا رویم
تکیه بر ایّام نیست تا دگر آید بهار
سعدی
حقوق متقابل مردم وحاکمان
Yaser Mafi
به خدا سوگند! اگر شب را تا بام...داد بر بسترى از خار سخت بیدار بمانم یا بسته به زنجیرم بر روى زمین بکشانند مرا دوست داشتنى تر از آن است که در روز شمار به دیدار خدا و پیامبرش روم در حالى که به یکى از بندگانش ستمى کرده یا پشیزى از مال مردم را به غصب گرفته باشم. چگونه بر کسى ستم روا دارم به خاطر نفسى که پیوسته روى در فنا دارد و سالها و سالها زیر خاک آرمیدن خواهد؟
به خدا سوگند! عقیل را در نهایت بینوایى دیدم. از من خواست تا یک صاع از گندم شما مردم را به او ببخشم در حالى که فرزندانش را از شدت فقر آشفته موى و گردآلود با چهره اى نیلین مىدیدم. چند بار نزد من آمد و خواهش خود مکرر کرد و من همچنان به او گوش مىدادم و او پنداشت که دینم را به او مىفروشم و شیوه خویش وامىگذارم و از پى هواى او مى روم. پس پاره آهنى را در آتش گداختم و تا مگر عبرت گیرد، به تنش نزدیک کردم . عقیل همانند بیمارى ناله سر داد و بیم آن بود که از حرارتش بسوزد. گفتم: اى عقیل! نوحه گران در عزایت بگریند. آیا از حرارت آهنى که انسانى به بازیچه گداخته است مى نالى و مرا از آتشى که خداوند جبار به خشم خود افروخته بیمى نباشد؟ تو از این درد مى نالى و من از حرارت آتش ننالم
و شگفتتر از این، آن مردى است که شب هنگام با ظرفى سربسته نزد من آمد و در آن معجونى بود که همواره از آن بیزار بوده ام. گویى به زهر مارش عجین کرده بودند
گفتم: این هدیه است یا زکات یا صدقه؟ اگر زکات یا صدقه است بر ما خاندان پیامبر حرام است
گفت: نه این است و نه آن ، هدیه اى است
گفتم: مادرت در عزایت بگرید. آیا از راه دین خدا به فریب من آمده اى؟ آیا در خردت نقصانى پدید آمده یا دیوانه شده اى یا سفیه گشته اى یا هذیان مى گویى
به خدا سوگند! اگر همه هفت اقلیم عالم را و هر چه در زیر آسمان است به من دهند تا نافرمانى خدا کنم، آنقدر که پوست جوى را از مورچه اى بربایم نپذیرم
و این دنیاى شما براى من از برگى که ملخى مى خاید حقیرتر است
على را با نعمتى که روى در زوال دارد و لذتى که پایدار نمى ماند چه کار؟ از اینکه خردم به خواب بیخبرى رود یا به زشتى لغزشى مبتلا گردم به خدا پناه مى برم و از او یارى مى جویم
نهج البلاغه خطبه 224
ومن کلام له علیه السلام یتبرّأ من الظلم
وَاللهِ لاَََنْ أَبِیتَ عَلَى حَسَکِ السَّعْدَانِمُسَهَّداً أَوْ أُجَرَّ فِی الاََْغْلاَلِ مُصَفَّداًاًک، أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أَلْقَى اللهَ وَرَسُولَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ظَالِماً لِبَعْضِ الْعِبَادِ، وَغَاصِباً لِشَیْءٍ مِنَ الْحُطَامِ، وَکَیْفَ أَظْلِمُ أَحَداً لِنَفْسٍ یُسْرِعُ إِلَى الْبِلَى قُفُولُهَا وَیَطُولُ فِی الثَّرَىحُلُولُهَا؟!
وَاللهِ لَقَدْ رَأَیْتُ عَقِیلاً وَقَدْ أمْلَقَحَتَّى اسْتماحَنِیمِنْ بُرِّکُمْصَاعاً، وَرَأَیْتُ صِبْیَانَهُ شُعْثَ[الشُّعُورِ، غُبْرَ] الاََْلْوَانِ، مِنْ فَقْرِهِمْ، کَأَنَّمَا سُوِّدَتْ وُجُوهُهُمْ بِالْعِظْلِمِ وَعَاوَدَنِی مُؤَکِّداً، وَکَرَّرَ عَلَیَّ الْقَوْلَ مُرَدِّداً، فَأَصْغَیْتُ إِلَیْهِ سَمَعِی، فَظَنَّ أَنِّی أَبِیعُهُ دِینِی، وَأَتَّبِعُ قِیَادَهُ مُفَارِقاً طَرِیقِی، فَأَحْمَیْتُ لَهُ حَدِیدَةً، ثُمَّ أَدْنَیْتُهَا مِنْ جِسْمِهِ لِیَعْتَبِرَ بِهَا، فَضَجَّ ضَجِیجَ ذِی دَنَفٍ‌ک مِنْ أَلَمِهَا، وَکَادَ أَنْ یَحْتَرِقَ مِنْ مِیسَمِهَا فَقُلْتُ لَهُ :
ثَکِلَتْکَ الثَّوَاکِلُک، یَا عَقِیلُ ! أَتَئِنُّ مِنْ حَدِیدَةٍ أَحْمَاهَا إِنْسَانُهَا لِلَعِبِهِ، وَتَجُرُّنِی إِلَى نَارٍ سَجَرَهَا جَبَّارُهَا لِغَضَبِهِ! أَتَئِنُّ مِنَ الاََذَى وَلاَ أَئِنُّ مِنْ لَظىً!
وَأَعْجَبُ مِنْ ذلِکَ طَارِقٌ طَرَقَنَا بِمَلْفَوفَةٍفِی وِعَائِهَا، وَمَعْجُونَةٍ شَنِئْتُهَا کَأَنَّمَا عُجِنَتْ بِریقِ حَیَّةٍ أَوْ قَیْئِهَا، فَقُلْتُ: أَصِلَةٌ أَمْ زَکَاةٌ، أَمْ صَدَقَةٌ؟ فَذلِکَ مُحَرَّمٌ عَلَیْنَا أَهْلَ الْبَیْتِ! فَقَالَ: لاَ ذَا وَلاَ ذَاکَ، وَلکِنَّهَا هَدِیَّةٌ، فَقُلْتُ: هَبِلَتْکَ الْهَبُولُذک! أَعَنْ دِینِ اللهِ أَتَیْتَنِی لِتَخْدَعَنِی؟ أَمُخْتَبِطٌ[أَنْتَج أَمْ ذُوجِنَّةٍ أَمْ تَهْجُرُطک؟
وَاللهِ لَوْ أُعْطِیتُ الاََْقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلاَکِهَا، عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللهَ فِی نَمْلَةٍ أَسْلُبُهَا جِلْبَشَعِیرَةٍ مَا فَعَلْتُهُ، وَإِنَّ دُنْیَاکُمْ عِنْدِی لاَََهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِی فَمِ جَرَادَةٍ تَقْضَمُهَا مَا لِعَلِیٍّ وَلِنَعِیمٍ یَفْنَى، وَلَذَّةٍ لاَ تَبْقَى! نَعُوذُ بِاللهِ مِنْ سُبَاتِ الْعَقْلِ، وَقُبْحِ الزَّلَلِ وَبِهِ نَسْتَعِینُ.
نهج البلاغه خطبه 224
About keeping aloof from oppression and misappropriation.
By Allah, I would rather pass a night in wakefulness on the thorns of as-sa`dan (a plant having sharp prickles) or be driven in chains as a prisoner than meet Allah and His Messenger on the Day of Judgement as an oppressor over any person or a usurper of anything out of worldly wealth. And how can I oppress any one for (the sake of a life) that is fast moving towards destruction and is to remain under the earth for a long time.
By Allah, I certainly saw (my brother) `Aqil fallen in destitution and he asked me a sa` (about three kilograms in weight) out of your (share of) wheat, and I also saw his children with dishevelled hair and a dusty countenance due to starvation, as though their faces had been blackened by indigo. He came to me several times and repeated his request to me again and again. I heard him, and he thought I would sell my faith to him and follow his tread leaving my own way. Then I (just) heated a piece of iron and took it near his body so that he might take a lesson from it, then he cried as a person in protracted illness cries with pain and he was about to get burnt with its branding. Then I said to him, "Moaning women may moan over you, O' `Aqil. Do you cry on account of this (heated) iron which has been made by a man for fun while you are driving me towards the fire which Allah, the Powerful, has prepared for (a manifestation of) His wrath? Should you cry from pain, but I should not cry from the flames?"
A stranger incident than this is that a man came to us in the night;with a closed flask full of honey paste but I disliked it as though it was the saliva of a serpent or its vomit. I asked him whether it was a reward, or zakat (poor-tax) or charity, for these are forbidden to us members of the Prophet's family. He said it was neither this nor that but a present. Then I said, "Childless women may weep over you. Have you come to deviate me from the religion of Allah, or are you mad, or have you been overpowered by some jinn, or are you speaking without senses? "
By Allah, even if I am given all the domains of the seven (stars) with all that exists under the skies in order that I may disobey Allah to the extent of snatching one grain of barley from an ant I would not do it. For me your world is lighter than the leaf in the mouth of a locust that is chewing it. What has `Ali to do with bounties that will pass away and pleasures that will not last? We do seek protection of Allah from the slip of wisdom and the evils of mistakes, and from Him we seek succour.
Nahj Al-Balagh Sermon 224
نجات غریق ... رسول یونان
شعری از رسول یونان
نجات،غریق
داشتم از این شهر میرفتم
صدایم کردی
جا ماندم
از کشتی ای که رفت و غرق شد
البته...
این فقط می تواند یک قصه باشد
در این شهر دود و آهن
دریا کجا بود
که من بخواهم سوار کشتی شوم و...
تو صدایم کنی
فقط می خواهم بگویم
تو نجاتم دادی
تا اسیرم کنی
لطف حق .. نوشته : سیما
لطف حق
وبلاگ کلبه تنهائی
نوشته : سیما
تنها بازمانده یک کشتی شکسته توسط جریان آب به یک
جزیره دورافتاده برده شد، با بیقراری به درگاه خداوند دعا می‌کرد
تا او را نجات بخشد، ساعتها به اقیانوس چشم می‌دوخت،
تا شاید نشانی از کمک بیابد اما هیچ چیز به چشم نمی‌آمد.
سرآخر ناامید شد و تصمیم گرفت که کلبه ای کوچک خارج
از کلک بسازد تا از خود و وسایل اندکش را بهتر محافظت نماید،
روزی پس از آنکه از جستجوی غذا بازگشت، خانه کوچکش
را در آتش یافت، دود به آسمان رفته بود،اندوهگین فریاد زد:
«خدایا چگونه توانستی با من چنین کنی؟»
صبح روز بعد او با صدای یک کشتی که به جزیره نزدیک
می‌شد از خواب برخاست، آن می‌آمد تا او را نجات دهد.
مرد از نجات دهندگانش پرسید: «چطور متوجه شدید ک
ه من اینجا هستم؟»
آنها در جواب گفتند: «ما علامت دودی را که فرستادی،
دیدیم!»
آسان می‌توان دلسرد شد هنگامی که بنظر می‌رسد
کارها به خوبی پیش نمی‌روند، اما نباید امیدمان را از دست
دهیم زیرا خدا در کار زندگی ماست، حتی در میان
درد و رنج.
دفعه آینده که کلبه شما در حال سوختن است به یاد آورید
که آن شاید علامتی باشد برای فراخواندن
رحمت خداوند.
برای تمام چیزهای منفی که ما بخود می‌گوییم،
خداوند پاسخ مثبتی دارد،
تو گفتی «آن غیر ممکن است»، خداوند پاسخ داد
«همه چیز ممکن است»،
تو گفتی «هیچ کس واقعاً مرا دوست ندارد»،
خداوند پاسخ داد «من تو را دوست دارم»،
تو گفتی «من بسیار خسته هستم»، خداوند پاسخ داد
«من به تو آرامش خواهم داد»،
تو گفتی «من توان ادامه دادن ندارم»، خداوند پاسخ داد
«رحمت من کافی است»،
تو گفتی «من نمی‌توانم مشکلات را حل کنم»،
خداوند پاسخ داد «من گامهای تو را هدایت خواهم کرد»،
تو گفتی «من نمی‌توانم آن را انجام دهم»، خداوند
پاسخ داد «تو هر کاری را با من می‌توانی به انجام برسانی»،
تو گفتی «آن ارزشش را ندارد»، خداوند پاسخ داد
«آن ارزش پیدا خواهد کرد»،
تو گفتی «من نمی‌توانم خود را ببخشم»،
خداوند پاسخ داد «من تو را بخشیده ام»،
تو گفتی «من می‌ترسم»، خداوند پاسخ داد
«من روحی ترسو به تو نداده ام»،
تو گفتی «من همیشه نگران و ناامیدم»،
خداوند پاسخ داد «تمام نگرانی هایت را به دوش من بگذار»،
تو گفتی «من به اندازه کافی ایمان ندارم»،
خداوند پاسخ داد «من به همه به یک اندازه ایمان داده ام»،
تو گفتی «من به اندازه کافی باهوش نیستم»،
خداوند پاسخ داد «من به تو عقل داده ام»،
تو گفتی «من احساس تنهایی می‌کنم»،
خداوند پاسخ داد
من هرگز توراتنها نخواهم گذاشت .